รุ่นที่สี่ของ T-Bird พัฒนาเป็นรถเก๋งสุดหรูส่วนบุคคลและมันก็ก้าวออกไปจากภาพสปอร์ตก่อนหน้านี้ เครดิตนั้นไปที่มัสแตงที่เพิ่งเปิดตัวใหม่ ในช่วงกลาง '60s, Thunderbird เป็นที่รู้จักและเคารพทั้งสองบนถนนและในวัฒนธรรมรถยนต์ มันเป็นรถที่ทำให้เรือลาดตระเวนดูโง่เขลาและมันก็ทำเช่นนั้นในขณะที่ให้ความสะดวกสบายในระดับที่สูงขึ้น แม้ว่าด้วยการแนะนำรุ่นที่สี่ แต่ก็ชัดเจนว่าฟอร์ดไม่ต้องการต่อสู้กับเรือลาดตระเวนอย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่กับ T-Bird รุ่นที่สี่คือรถเก๋งสี่ที่นั่งนานกว่ารถซีดานสี่ประตูหลายแห่ง แต่ฟอร์ดไม่สนใจเรื่องนั้น มันใส่ใจเกี่ยวกับภาพความสะดวกสบายและประสิทธิภาพ เครื่องดูดควันที่ยาวและกว้างของมันขยายออกไปทั่วหน้าปัดหน้าคู่หน้า คลัสเตอร์ไฟหน้าเลียนแบบตานกอินทรีกับรูปร่างของพวกเขาในขณะที่กระจังหน้าแบบถอยหลังสร้างภาพแบบไดนามิกไม่สปอร์ต The Thunderbird ได้รับการเสนอให้เป็น Hardtop Coupe หรือแปลงสภาพด้วยกลไกการเปิดไฟฟ้าที่ดำเนินการมากกว่าจากลินคอล์นคอนติเนนตัล ภายในฟอร์ดติดตั้งที่นั่งสะดวกสบายและแดชบอร์ดที่ให้ริมฝีปากที่ขยายออกไปด้านบน มาตรวัดความเร็วกว้างกว้างใช้ด้านบนของแผงหน้าปัดในขณะที่อีกสี่เกจถูกเรียงรายขึ้นอยู่ใต้มัน ต้องขอบคุณคอนโซลกลางที่กว้างใหญ่และตัดแต่งไม้มันสร้างภาพที่หรูหราซึ่งเป็นเรื่องยากที่จะเอาชนะคู่แข่งส่วนใหญ่ได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ฟอร์ดขาย T-Bird ในกว่า 200,000 หน่วยในเวลาน้อยกว่าสามปี ภายใต้ประทุนฟอร์ดติดตั้งเครื่องยนต์ 6.4 ลิตรที่ให้ 300 แรงม้า ในปี 1966 ผู้ผลิตรถยนต์ได้รับการปรับปรุงเครื่องยนต์และเสนอด้วย 315 แรงม้าและสำหรับผู้ที่ยังคงคิดถึงการชกต่อยรุ่นก่อนมันเสนอ V8 7.0 ลิตรที่มี 345 HP